Het zijn rare tijden. De hele wereld is in lockdown, maar de aandelen lijken zich daar op sommige momenten helemaal niets van aan te trekken. In de basis koop je met een aandeel een stukje eigendom in een bedrijf. Je wordt met een aandeel mede-eigenaar. Hoe kan het dat de waarden van die stukjes eigendom van bedrijven omhoog blijven gaan als de omzet van diezelfde bedrijven enorm hard keldert? Eigenlijk is daar maar één goede verklaring voor. De financiële markten verliezen langzaam het vertrouwen in ons geld. Centrale banken zijn op dit moment volle bak geld aan het printen om de economie nog enigszins te redden. Logisch, want dat is het enige wat ze kunnen doen. Beleggers zien dat en vluchten naar datgene wat de overheid niet kan printen en dat zijn onder andere onze oude vertrouwde aandelen.
Het scenario van hyperinflatie ontvouwt zich.
Venezuela als voorbeeld voor de val van ons geldsysteem
Om te zien hoe een dergelijk scenario eruitziet hoeven we niet heel ver terug in de tijd, maar moeten we wel even het gedachtenvliegtuig naar Zuid-Amerika pakken. Venezuela om precies te zijn. Wat gebeurde er de afgelopen jaren namelijk in het Zuid-Amerikaanse land? De Caracas Stock Market Index, de AEX van Venezuela, ging met meer dan 200 duizend procent omhoog! Waar je met dat soort stijgingen normaal gesproken feestende beleggers zou aantreffen, was er in dit geval helemaal geen sprake van een feeststemming. Het probleem was namelijk dat de koersstijging van de Venezolaanse beurs niet in Amerikaanse dollars was, maar in de waardeloos geworden nationale munt van Venezuela, de bolivar. Het Venezolaanse geld was verworden tot toiletpapier, het was goedkoper om te vegen met de bolivar dan met een pak Page origineel toiletpapier.
In werkelijkheid was de Caracas Stock Market de slechtst presterende aandelenbeurs ter wereld. In 2018 verloor de markt 94% van haar waarde ten opzichte van de dollar. De enige verklaring voor de bizarre koersstijgingen op de Venezolaanse beurs (uitgedrukt in de bolivar natuurlijk) was dus een paniekvlucht van beleggers naar het enige wat de overheid niet kon bijdrukken. Achter de aandelen zat tenminste nog een bedrijf, waardoor je nog een klein beetje van de waarde van je vermogen kon redden.
Wat nu?
Het is afwachten hoe de situatie zich gaat ontvouwen, maar de realiteit is dat we er allemaal inzitten. De hele wereld is gevangen in dit systeem en financieel van elkaar afhankelijk geworden. We hoeven ons echt niet de illusie te maken dat het instorten van de economie van de Verenigde Staten ons in Europa niet gaat raken en andersom. We zijn meer dan ooit met elkaar verbonden en we zitten wereldwijd tot over onze oren in de schulden.
We hebben jarenlang geleefd van de rijkdom van de generaties van morgen en het lijkt erop dat we daar de komende jaren de rekening voor moeten gaan betalen. Het enige wat de overheid op dit moment kan doen is zoveel mogelijk geld printen en dat gratis uitdelen, in de hoop dat de wereld waarin we morgen wakker gaan worden er nog enigszins goed uitziet. Dit is niet voorbij als het coronavirus straks voorbij is, dit gaan we nog jaren voelen. Het systeem staat op knappen en de enige uitweg lijkt een grote reset. Het op grote schaal kwijtschelden of vergeten van onze schulden, maar iemand moet daarvoor gaan betalen. Tot die tijd blijf ik op zoek naar investeringen die niet door de overheid kunnen worden bijgedrukt of op een andere manier beïnvloed.
